Tελικά ο καιρός αποδείχτηκε σε όλη τη διαδρομή μια χαρά κι όμορφος. Μόνο στα πέριξ του Αθανασίου Διάκου έριξε κάποιες βροχούλες - τίποτα το ιδιαίτερο. Η υγρασία όμως, ήταν πολλή.
Η διαδρομή ενδιαφέρουσα μέχρι να πλησιάσουμε το χωρίο, αλλά κρατήθηκαν τα προσχήματα και δεν παίχτηκε οδήγηση. Μόλις όμως, πλησιάσαμε το domain του χωρίου, το στριφτολόι πύκνωσε, έγινε τεχνικό, ο δρόμος μουσκεμένος από τη βροχούλα και το τοπίο άγρια εύμορφο. Εκεί κυνηγαριστήκαμε κανα-δυο Λεά κι όλα καλά κι όλα ωραία...
Το χωρίο αυτό καθ' αυτό, όμορφο, μέσα στο νερό, γιομάτο πλατάνια, έλατα κι οξυγόνο. Ανοίγει η καρδία σου και ο μάτης σου. Τυχεροί οι περίπου μισοί των εκδρομέων, που θα διανυκτερεύσουν εκεί.
Ο φαής νόστιμος και αρκετός, με αρκετή πλαξ ως συνήθως, παγωτού και καφέως ακολουθούντων (Λάκτα για μένα, που έχω ανάγκη από ενέργεια).
Κατεβήκαμε και σ'ένα παραπλήσιο ποτάμι-ρέμα-καταρρακτόνι, σκεπασμένο από πλατάνια, λες και είχες κατέβει στη Wonderland και βγάλαμε φωτές, πλην ο Λαγουδόκαρδος έκανε τρελό μπλονζόν ανάμεσα στις νεροκοτρώνες, για να τραβήξει την προσοχή όλων...
Το ποταμοκαταρρακτορέμα...
Επίσης, όποιος έκανε χειρονομία στο Ντισίνο την ώρα των φωτών, να βγει ο ίδιος και να το πει, αλλιώς θα τον δώσω εγώ στεγνά!
Στο γυρισμό φύγαμε πρώτοι εγώ και ο Σουμαχεράκος, γιατί οι μανάδες μας δε μας αφήνουν να καθόμαστε ακόμα έξω μέχρι αργά, και η διαδρομή του γυρισμού ήταν σούπερ απολαυστικότερη, καθ' ότι ο δρόμος στεγνός ως επί το πλείστον, ο ήλιος να εναλλάσσεται με ομίχλα και καταχνιά στις κλιτύς των πέριξ ορέων και... ερημιά δειλινού... Πραγματικά, μια τέλεια διαδρομή... Μέσα σε τέτοιο τεραίν και τέτοιες συνθήκες, ακόμα και το ταπεινό Λεό μετουσιώνεται σε ιταλικιά υπερκατασκευή...
Άντε, και του χρόνου σε μακρινό προορισμό με προκλητική διαδρομή...
