Ξεκινωντας το πρωι με κατι μικρα συννεφακια (ενταξει Θοδωρη και μια μικρη βροχουλα για το καλο) και μπολικο αερα, ανηφορησαμε για τον προορισμο μας. Οσο ανεβαιναμε, και ανεβαιναμε ολοι καλα (ελπιζω ο αλλος Θοδωρης να κοιταζε μονο μπροστα του), ο αερας επεφτε, η θερμοκρασια επεφτε και το κεφι ανεβαινε.
Το καφενεδακι ηταν πολυ πρωτο και με την μουρια του και την κρεβατινα του, που σε εμενα τουλαχιστον μου θυμησε παλιες καλες εποχες που ανεβαινα στο χωριο μου και πηγαινα με τον παππου μου για πορτοκαλαδα και παγωτο. Εβλεπες μακρυα και ενιωθες μακρυτερα.
Ησυχια, ηρεμια, χαλαρωση. Εκατσα σταυροποδι κατω απο τη μουρια σε ενα πεζουλακι καταγης και χαιρομουν τη δροσια και τον καθαρο αερα.
Μετα ανεβηκαμε στην ταβερνα... Μακελειο... Παλι κατι λιγα τσιμπησαμε...
Βλασση να ξερεις μας καλομαθες και θα μας ξαναδεις καποιους και μονους μας.
Φαγητο υπεροχο και ζηταμε συγνωμη αν σας καναμε να "γραψετε χιλιομετρα" με την υπολοιπη οικογενεια.
Η καθοδος ηταν ρεκλανταν. Και στο καφε πιο ρεκλανταν. Ανετα καθομουν αλλες 3-4-5-6-7 ωρες.
Στην επιστροφη μεχρι ενα σημειο ηταν καλα. Μετα ηταν ακομα καλυτερα
(με εξαιρεση ενα mondeo που μου εσπασε τα νευρα) και μετα η καθιερωμενη κινηση που τσουλας με 80 χλμ.
Η ορεξη ανοιξε. Και επειδη τρωγοντας ερχεται ακομα περισσοτερη, δεν θα περιμενουμε παλι δυο χρονια να παμε εκδρομη. Να βαλουν την κριση στον αποτετοιο τους. Η καλη παρεα μετραει.